روایت کارگر معدن ذغال سنگ از کارکردن صدها متر زیرزمین، استاندار کرمان بگویید به معادن بیاید و روزگار سخت ما را ببیند - مینی ست

به گزارش گروه حوادث خبرنگاران و به نقل از خبرگزاری تسنیم از کرمان، آدینه هفتم آذرماه 99 ساعت 6 و 19 دقیقه وقتی از خودرو حامل خبرنگاران که برای بازدید استاندار کرمان از شهرستان زرند و کوهبنان می رفتند، جا ماندم خیلی ناراحت شدم، کمی دنبال ماشین دویدم و داد زدم اما صدایم را نشنیدند.

هنوز تماس تلفنی ام با مسئول هماهنگی خبرنگاران تمام نشده بود که خودروی استاندار و سایر مسئولان نیز با سرعت خیلی بیشتر از کنارم رد شدند و آنها هم ندیدند یا شاید هم ...

متأسف از اینکه جا ماندم؛ چرا کمی صبر نکردند؟ و چه شغل سختی دارم؟ و البته اگر که به چشم شغل به خبرنگاری نگاه کنیم کنار جاده قدم می زدم و در عین حال ناامیدانه از خودروهای عبوری درخواست می کردم که من را هم تا هر جایی که مسیرشان هست، برسانند و بالاخره یک راننده جوان ایستاد و رسیدم زرند.

سرتان را درد نیاورم تکه تکه از این ماشین به آن ماشین سوار و پیاده شدم و با آقای تقی زاده مدیرکل روابط عمومی استانداری کرمان تماس می گرفتم تا خودم را به کاروان خودرویی استاندار برسانم که راننده یک پراید دلش سوخت و جلویم ایستاد و سوارم کرد.

کارگر معدن زغال سنگ بود، او هم مانند من تعطیلی آدینه و ترس از ویروس کرونا مانع سر کار نرفتنش نشده بود؛ وقتی فهمید خبرنگارم و استاندار به کوهبنان می رود گفت استاندار می بایست به معدن می آمد و می دید که ما کارگران در این معادن چه وضعیتی داریم.

این کارگر معدن هم مثل من از سرویس جا مانده بود و به قول خودش با پراید داغونش مجبور شده بود به معدن برود، او هم مانند من خواب مانده بود و دلیل خواب ماندنش را کار کردن دو شیفت کاری معدن تا روز گذشته مطرح نمود.

اینطور که خودش می گفت شب گذشته تا ساعت 10 شب در حال استخراج ذغالسنگ در معدن بوده است!

از چگونگی کار کردن در معدن از او سؤال کردم و در یک جمله پاسخ داد که رفتن با خودمان است و برگشت اگر خدا بخواهد.

خواستم بیشتر شرح بدهد که آهی کشید و گفت 250 متر باید زیر زمین برویم، استخراج با پیکور صورت گرفته، نور داخل تونل با چراغ بالای کلاهمان تأمین می گردد، از صبح تا ساعت دو یک شیفت است و از دو به بعد تا حدود ده شب شیفت دوم.

گفتم دو شیفت کار می کنی؟ گفت :چکار کنم؟ حقوق ها پایین است تازه این ماه فقط 10 شیفت دوم توانستم کار بکنم و می دانم آخر برج به مشکل برمی خورم.

داشتم به همین حرف هایش فکر می کردم که دلیل خواب ماندن و جاماندش از سرویس را فهمیدم، زمانی برای استراحت نداشته وقتی تا ساعت 10 شب گذشته 250 متر زیرزمین با پیکور کار می نموده است.

داشتم فکر می کردم حتماً شب گذشته تا خانه رسیده بچه هایش هم خواب بودند و صبح هم که از خانه بیرون زده آنها خواب بودند که خودش عین همین کلمات را برایم گفت.

از کار با پیکور سؤال کردم و پرسیدم احتمال ریزش چقدر است پاسخ داد: برای همین اول دفعه گفتم رفتنت با خودت است و برگشت اگر خدا بخواهد و ادامه داد پیکور لرزش دارد، پشت سرمان را چوب می زنیم تا مانع ریزش گردد؛ چشمانش را از جاده به سمتم چرخاند و با لحنی که دلم را ریخت گفت فقط فکرش را بکن اگر معدن پشت سرمان ریزش کند؛ حبس می شویم تا بمیریم. آهی کشید و گفت بارها این رخ داده و همکارانمان از دست رفتند و هیچ کار نتوانستیم بکنیم.

به دو راهی مسجد حضرت ابوالفضل (ع) رسیدیم او باید به سمت معدن به راور می رفت و من به سمت کوهبنان، با کوله باری از اندوه پیاده شدم و در آن لحظه یاد پدرم افتادم که سال ها در همین معادن ذغالسنگ کار می کرد و در آخر هم دیسک کمر از کار افتاده اش کرد و بماند ...

هنگام پیاده شدن وقتی در ماشین را بستم شیشه را پایین کشید و گفت به استاندار بگو اگر واقعاً دلسوزی به معادن بیا و ببین ما چه رنجی می بریم.

با شرمندگی سرم را پایین انداختم و گفتم اگر شد، چشم.

در آن لحظه با خودم می گفتم خدایا من را بابت همه ناسپاسی هایم ببخش، ببخش که برای یکبار جا ماندن و اندکی خواب ماندن کلی غرغر کردم، ببخش که به رسالت خبرنگاری ام عمل نکردم و نتوانستم درد و غم این مردم و کارگران ذغال سنگ را آن طور که باید به گوش آنها که باید برسانم.

یاد جمله ای از یکی از مسئولان افتادم که در یکی از جلسات به من گفت برخی ها فکر می نمایند خبرنگارتر از بقیه خبرنگاران هستند خدایا من را ببخش من خبرنگار خالی هم نبودم چه برسد به خبرنگارتر از بقیه.

به کاروان رسیدم و بازدید استاندار هم از استخر و نیروگاه برق و جاده در کوهبنان بود؛ هی با خودم می گفتم آقای استاندار به معادن ذغالسنگ هم سری بزنید ...