طراحی لباس برای تیم های ایرانی؛ چیزی شبیه رویا - مینی ست

جهت دریافت مشاوره خدمات چاپ اختصاصی کاتالوگ از بهترین و مجربترین طراحان کشور همراه ما باشید. از طراحی تا چاپ کاتالوگ های تبلیغاتی حرفه ای را با بهترین قیمت از ما بخواهید.

به گزارش خبرنگاران، چند سالی است که پیش از آغاز مسابقات لیگ برتر فوتبال در ایران، طرفداران خوش ذوق در فضای مجازی طراحی هایی از لباس تیم های محبوب شان به اشتراک می گذارند؛ لباس هایی که هیچ گاه به مرحله فراوری و استفاده بازیکنان نمی رسد. اما چرا؟

با اینکه طرفداران فوتبال در ایران دوست دارند لباس تیم محبوب شان را خریداری نمایند و این می تواند دلیل خوبی برای حضور شرکت های معتبر در ایران باشد اما دو دلیل اساسی باعث می گردد این اتفاق رخ ندهد؛ تحریم و نبودن قانون حق نشر در ایران.

قانون حق نشر چیست؟

مجموعه ای از حقوق انحصاری است که به ناشر یا پدیدآورنده یک اثر اصل و منحصر به فرد تعلق می گیرد و حقوقی از قبیل نشر، تکثیر و الگوبرداری از اثر را شامل می گردد. دارندگان حق تکثیر برای کنترل تکثیر و دیگر بهره برداری ها از آثار خود برای زمان معینی حقوق قانونی و انحصاری دارند و بعد از آن اثر وارد مالکیت عمومی می گردد. هرگونه استفاده و بهره برداری از این آثار منوط به دریافت اجازه از ناشر یا پدیدآورنده آن اثر است (ویکی پدیا)

کنوانسیون برن چیست؟

کنوانسیون برن برای حمایت از آثار ادبی و هنری، که معمولاً به نام کنوانسیون برن شناخته می گردد، یک موافقتنامه بین المللی در مورد حق تکثیر است که اولین بار در شهر برن در سوئیس در سپتامبر سال 1886 (شهریور 1265 شمسی) تصویب شد. کنوانسیون برن کشورهای امضانماینده معاهده را (که در متن معاهده به نام کشورهای عضو اتحادیه شناخته شده اند) ملزم می نماید که آثار پدیدآورندگان سایر کشورهای امضانماینده را همچون آثار پدیدآورندگان تبعه خود مورد حمایت حق نشر قرار دهند. (ویکی پدیا)

شرایط ایران

در ایران مجموعه ای از قوانین، قانون حق تکثیر را تشکیل می دهند اما ایران هیچ گاه عضو کنوانسیون برن نبوده است. بنا به دلایل مختلف مسئولان در ایران نپذیرفته اند که این کشور عضوی از کنوانسیون برن باشد. یکی از دلایل بحث تحریم هاست. اگر ایران با وجود تحریم ها قانون حق تکثیر را می پذیرفت عملا دیگر نمی توانست از کانال های غیر رسمی بسیاری از نیازهای خود را در زمینه های مختلف برطرف کند.

این مسائل باعث شده اند که برندهای معتبر و عظیم معمولا تمایلی نداشته باشند که وارد بازار ایران شوند چون علاوه بر بحث تحریم ها و ممنوعیت عقد قرارداد شرکت های خارجی با ایرانی ها، این شرکت ها نمی توانند از بازار ایران آنطور که می خواهند نفع اقتصادی ببرند.

شرکت های ورزشی چگونه به وسیله تیم ها درآمدزایی می نمایند؟

شرکت های عظیمی مثل آدیداس و نایک با قرارداهای بسیار عظیم و پربار تیم های عظیم جهان را راضی می نمایند تا با آن ها برای فراوری لباس هایشان به صورت بلند مدت قرارداد امضا نمایند. مثلا بارسلونا در آخرین قراردادش با نایکی برای تامین لباس هایش قراردادی بلند مدت بست و حدود 100 میلیون یورو درآمد کسب کرد. شرکت نایک هم به وسیله فروش پیراهن های این باشگاه در سراسر جهان نه تنها این سرمایه را برمی گرداند بلکه سود بسیار عظیمی کسب می نماید.

البته باشگاه های عظیم نه تنها رقم قابل توجهی به صورت کلی دریافت می نمایند بلکه از فروش لباس ها هم درصدی به آن ها می رسد. برخی از تیم ها مثل بایرن مونیخ در انتهای هر فصل از پیراهن فصل جدیدشان رونمایی می نمایند و در دو سه بازی آخر از آن استفاده می نمایند. همچنین در تورهای پیش فصل که در کشورهای دیگر برگزار می گردد تیم ها از لباس جدیدشان استفاده می نمایند تا طرفداران را به خرید آن ترغیب نمایند. شرکت های دیگر نظیر آدیداس، پوما، ریباک، نیوبالانس، آمبرو هم در این چرخه قرار دارند و درآمدزایی می نمایند. همین مساله باعث شده است که این شرکت ها هزینه های زیادی برای استخدام طراحان لباس انجام دهند تا هر سال لباس های متفاوت و زیباتری را نسبت به دیگر شرکت ها ارائه دهند. این شرکت ها می دانند با طراحی لباس های زیبا نه تنها طرافداران تیم ها را به خرید لباس های شان ترغیب می نمایند بلکه ممکن است افرادی بدون داشتن علاقه خاصی به یک تیم لباسش را تهیه نمایند چون طراحی زیبایی و کیفیت بالایی دارد.

همچنین لباس های سوم تیم ها شاید در طول یک فصل کمتر از انگشتان یک دست استفاده شوند اما برای اینکه جا برای طراحی های مختلف و متنوع وجود داشته باشد و طراحان بتوانند خارج از فرم همیشگی لباس یک تیم، طراحی نمایند، شرکت ها سرمایه گذاری های زیادی روی لباس سوم تیم ها می نمایند.

طراحی لباس ورزشی در ایران چیزی شبیه رویاست

با رعایت نشدن قانون حق نشر، شرکت های عظیم چون نمی توانند روی فروش لباس تیم ها به طرفداران شان حساب نمایند پس دلیلی نمی بینند که وارد بازار ایران شوند. علاوه بر این بحث تحریم ها هم وجود دارد که به کلی حضور این شرکت ها را منتفی می نماید. حالا تصور کنید که یک شرکت ورزشی تصمیم می گیرد وارد بازار ایران گردد و خطر این مسائل را قبول کند. این شرکت می داند که قرار نیست از فروش پیراهن به طرفداران درآمدی کسب کند و درآمدش به وسیله فروش به باشگاه به دست می آید پس روی طراحی لباس هایش وقت و سرمایه نمی گذارد چون عملا رقیبی ندارد تا بازار را برایش پر خطر کند. پس با ساده ترین طرح ها و نازل ترین کیفیت، فراوری لباس تیم ها را بر عهده می گیرد؛ طرح هایی که هر ساله با انتقاد طرفداران روبرو می شوند. این نقدها گاهی باعث می گردد لباس یک تیم ایرانی در طول یک فصل با دو یا سه بار تغییر به دست بازیکنان برسد اما با این تغییرات هم کیفیت بالایی در طراحی ندارند.

علاوه بر نشانه ها، رنگ هایی هم که در طراحی تیم های خارجی استفاده می گردد اختصاصی است. مثلا در انگلیس دو تیم شاخص لیورپول و منچستریونایتد لباسشان قرمز است اما طرفداران فوتبال و این تیم ها می توانند به راحتی و حتی بدون دیدن لوگوی باشگاه روی پیراهن، پیراهن دو تیم را از هم تشخیص بدهند اما در ایران این اتفاق رخ نمی دهد و رنگ لباس تیم ها هر سال بی پایه و اساس تغییر می نماید. مثلا لباس پرسپولیس و تراکتور ممکن است یک سال کاملا شبیه هم باشند و سال بعد کاملا متفاوت. یا سپاهان معلوم نیست که پیراهنش رنگ زرد دارد یا طلایی. وقتی تیم های ایرانی به لیگ قهرمانان آسیا می فرایند و برابر حریفان ثروتمندشان قرار می گیرند تازه معین می گردد چقدر کیفیت لباس نمایندگان ایران با دیگر کشورها متفاوت است.