ماجرای قهرمانی دختری که به پدرش قول داد کشتی گیر گردد - مینی ست

به گزارش خبرنگاران، رقابت های بین المللی جایزه بزرگ کشتی آلیش زنان جام ارکینبایف به میزبانی قرقیزستان برگزار گردید و در سرانجام تیم ملی کشتی آلیش زنان ایران صاحب 3 مدال طلا به وسیله سپیده بابایی در وزن 55 کیلوگرم، محدثه حسینی در وزن 65 کیلوگرم و ریحانه گیلانی در وزن 70 کیلوگرم و 3 مدال نقره به وسیله فاطمه فتاحی در وزن 60 کیلوگرم، مریم احمدی در وزن 75 کیلوگرم و هانیه عاشوری در وزن 75+ کیلوگرم شد.

سپیده بابایی در 31 سالگی برای اولین بار به مسابقه ای بین المللی اعزام شد و خوشرنگ ترین مدال را گرفت. او می گوید از کودکی عاشق کشتی بوده و به پدرش قول داده که روزی کشتی گیر گردد. پدرش قبل از اینکه او را روی تشک کشتی ببیند، فوت می نماید اما دخترش به وعده اش عمل کرد.

این کشتی گیر با خبرنگاران به گفت وگو نشست و از مدال آوری در 31 سالگی صحبت کرد.

چه شد که کشتی را به عنوان رشته ورزشی خود انتخاب کردید؟

31 سال دارم و برخلاف خیلی از کشتی گیران که کارشان را از جودو یا رشته های دیگر آغاز نموده اند، ورزش را با کشتی آغاز کردم و در هیچ رشته دیگری فعالیت نداشتم. برادرم کشتی گیر و قبلا ملی پوش بود. من هم از بچگی عاشق این رشته بودم و همواره به پدرم قول می دادم اگر کشتی زنان تا سن 30 سالگی ام فعال گردد، به این رشته وارد شوم. خوشبختانه کشتی کلاسیک آمد و به من پیشنهاد مسابقه دادند، یادم می آید اولین باری که پیشنهاد دادند از ذوق تا صبح نخوابیدم و خیلی حس خوبی داشتم.

از چه زمانی کار خود را در کشتی آغاز و در مسابقات شرکت کردید؟

تقریبا 6 سالی می گردد که کشتی را از کلاسیک آغاز نموده ام. از آنجایی که مسابقات استانی و کشوری کلاسیک شرایط سنی داشت، متاسفانه دو سال اول نتوانستم در این رقابت ها شرکت کنم اما بعد گفتند هر تیم می تواند یک کشتی گیر بالای 23 سال داشته باشد که از تیم نور مازندران به من پیشنهاد دادند و در مسابقات شرکت کردم. در چهار دوره ستاره مسابقات و فنی ترین کشتی گیر شدم و به تیم ملی رفتم اما از آنجایی که کشتی کلاسیک، مسابقات آسیایی و دنیای نداشت، کم رنگ شد و به آلیش رو آوردم.

برای اولین بار به مسابقه ای بین المللی اعزام شدید، این تجربه برای شما چگونه بود؟

بعد از پشت سر گذاشتن مسابقات استانی، در مسابقه درون اردویی خانم زهرا یزدانی را که هم وزنم بود شکست دادم و راهی قهرمانی کشور شدم. آنجا دوم شدم و به تیم ملی رسیدم. در اردو خودم را خوب نشان دادم و پیشرفت خوبی داشتم تا اینکه به قرقیزستان اعزام شدم. این اولین اعزام من به مسابقات بین المللی بود و نسبت به باتجربه های تیم استرس بیشتری داشتم. حریفانم را نمی شناختم اما در اولین کشتی با ضربه فنی پیروز شدم، کشتی دوم را با اختلا 6 امتیاز و فینال هم یک بر صفر پیروز شدم.

سطح ورزشکاران ما بسیار بالا بود و کشورهای دیگر مقابل ما حرفی برای گفتن نداشتند. هر چند قبل از اعزام بچه ها دچار سرما خوردگی شده بودند اما همه خود را به خوبی نشان دادند. من اعزام اولم بود و استرش بیشتری داشتم. از طرفی فینال خانم عاشوری قبل از من بود و بعد از اینکه باخت، استرسم دوچندان شد وضربان قلبم را می شنیدم، چون او تجربه کسب مدال طلای دنیا را هم داشت اما بازنده شد و این ترس زیادی به من داد. خدا را شکر خوب کار کردم و با دست پر برگشتم.

از حس و حال خود بعد از کسب مدال طلا صحبت کنید

حس و حالم وقتی که طلا گرفتم قابل توصیف نیست. حس غرور داشتم پرچم کشورم را در دست داشتم و در کشوری دیگر دور افتخار می زنم. پدرم روزی که کشتی گیر شدم را ندید و قبل از آن فوت کرد اما وقتی از قرقیزستان برگشتم به مزارش رفتم و گفتم الوعده وفا، به قولی که دادم عمل کردم.

شما مادر هم هستید، این موضوع فعالیت در کشتی را برای شما سخت ننموده؟

یک پسر 11 ساله دارم که فوتبال کار می نماید اما کشتی هم می گیرد. مشوق اصلی من است و همواره می گوید تو به تمرینت برس، من قول می دهم که درس هایم را بخوانم.

وقتی کسی به موفقیت می رسید، تنها نتیجه کوشش خودش نبوده بلکه اطرافیانش هم تاثیرگذار بوده اند. من هم از خانواده و اطرافیانم انگیزه گرفته ام و تشویقم نموده اند. مادر هستم و با خانواده همسرم زندگی می کنم. شاید هر کسی جای من بود، ادامه نمی داد. سنم رو به بالا بود و بعضی می گفتند باید مربیگری کنی اما راهی بود که در آن پا گذاشتم و کوشش می کنم با وجود همه سختی ها تا آخر بروم.

حرف سرانجامی

از خانم میرزایی سرپرست تیم، خانم درخشانی نایب رئیس زنان فدراسیون و خانم براتی سرمربی تیم ملی تشکر می کنم. واقعا زحمت کشیدند.

سرانجام پیغام