میزگرد کارگردانان مهم سال 2018 در هالیوود ریپورتر؛ هر فیلم میلیون ها بار تکه تکه می گردد - مینی ست

کارگردانان معمولا مشتاق اند که با یکدیگر ملاقات نمایند اما به ندرت از آنها خواسته می گردد که با فیلمسازی بنشینند که خیلی مشتاق دیدار و گپ و گفت با او هستند. بردلی کوپر، 43 ساله (اولین فیلمش را کارگردانی نموده است) می گوید که انتخابش همواره مایک نیکولز بوده. همان کارگردان بزرگی که فیلم چه کسی از ویرجینیا ولف می ترسد؟ و فارغ التحصیل را ساخته است. آلفونسو کوارون 57 ساله بیلی وایلدر را انتخاب می نماید. یکی از فیلمسازان مولف هالیوود که شوخی طبعی گاهی سیاهش به آثار کلاسیکی مثل سانست بلوار و برخی ها داغشو دوست دارن چاشنی مضاف بر یک کمدی صرف افزوده است.

اسپایک لی 61 ساله که سال جاری دوباره به بازی برگشته دوست داشته با آلفونسو کوارون گپ بزند که این اتفاق افتاده است. ماریل هلر اول بازیگر بود و سپس کارگردانی را آغاز کرد. این کارگردان جوان 39 ساله به همراه یورگوس لانتیموس یونانی 45 ساله که فعلا مقیم لندن است، هر دو از جان کاساوتیس به عنوان فیلمساز محبوب شان یاد می نمایند. کسی که سبک بداهه پردازانه اش در کلاسیک هایی مثل چهره ها و زن تحت تاثیر خودش را نشان می دهد.

رایان کوگلر 32 ساله کارگردان فیلم پلنگ سیاه همواره دوست داشته روزی کارگردان آفریقایی-آمریکایی اسکار میشو را ببیند که سازنده فیلم هایی مثل Underworld بود.

متاسفانه هیچ کدام از این اسطوره ها برای میزگرد کارگردانان سال جاری در دسترس نبودند. آخرین نفرشان، مایک نیکولز سال 2014 از دنیا رفت.

آلفونسو کوارون همان ابتدای جلسه گفت: توهین به کسی محسوب نگردد اما اصلا کارگردانان قرار است که حوصله سربر باشند.

- ساموئل گلدوین یک بار به طعنه درباره فیلم هایی که می خواهند به تماشاگر پیغام بدهند گفته بود: اگر می خواهید پیغامی به مخاطب تان بفرستید از اداره پست بهره ببرید! با او موافقید یا نه؟

اسپایک لی: چرا به من نگاه می کنی؟ چرا همه تان به من نگاه می کنید؟ (همه به خنده می افتند).

- برای اینکه اگر تو در این زمینه نظری نداشته باشی آن وقت به دردسر خواهیم افتاد.

لی: خب ما در دوره خطرناکی زندگی می کنیم. هنرمندان آنچه را در دنیا اتفاق می افتد بازتاب می دهند یا آن چیزی را که دلشان می خواهد در دنیا باشد به تصویر می کشند. و نکته فوق العاده درباره هنر این است که همه می توانند نگاه و بینش خودشان از دنیا را دنبال نمایند. اما برای من، این آدم که در کاخ سفید است، این مامور کله نارنجی، خب باعث شده که آمریکا در روشن ترین لحظات خودش نباشد. اگر شما هنرمندید و تصمیم گرفتید که سیاست را وارد کارهایتان نکنید، خودش یک تصمیم سیاسی است.

مارین هلر: اما فیلم ها به تنوع ما آدم ها هستند. درنتیجه باید فیلم هایی هم وجود داشته باشند که فقط سرگرمی خالص باشند. ما به همه نوع فیلمی احتیاج داریم تا همه احوالات مان ارضا گردد. فکر می کنم ما به عنوان هنرمند این مسئولیت را داریم که فرهنگ را بازتاب بدهیم اما همه ما فقط هنرمندانی هستیم که سعی می کنیم چیزهایی بسازیم که یاری مان نمایند در این دنیا احساس بهتری داشته باشیم، این طور نیست؟

بردلی کوپر: سینما یک فرم هنری کاملا شخصی است و وقتی آن را پخش و عرضه می کنیم دیگر متعلق به ما نیست. حتی اگر اثر سیاسی هم تلقی گردد دیگر ربطی به ما ندارد. بستگی به مخاطب دارد که تصمیم بگیرد آن را به عنوان یک اثر سیاسی ببیند یا نه.

آلفونسو کوارون: هر کاری که ما انجام می دهیم برای این است که پیغامی را انتقال دهیم. برای این است که یک ایدئولوژی را به مخاطب مان برسانیم. و قرار است سیاستی را انتقال بدهد. حتی اگر شما قصد نداشته باشید که چنین کاری انجام بدهید. و ساختن یک فیلم شخصی فقط به این معناست که چیزهای بیشتری در خروجی پدیدار می شوند که لزوما شما در چالش به آنها احساس راحتی بیشتری نمی کنید مثل بازشناخت جامعه تان، برای نمونه در خصوص خودم مکزیک، یا حتی ارتباطات شخصی ام و این رابطه گمراه نماینده بین نژاد و طبقه ای که به آن متعلق هستم فقط چون متعلق به بخشی از جامعه هستم. متوجه منظورم هستید؟ شناخت این چیزها و اینکه در خصوصشان صریح و بی پرده باشید کار راحتی نیست.

- آیا پلنگ سیاه یک فیلم سیاسی است؟

رایان کوگلر: بله فیلم درباره سیاستمداران است. درنتیجه راهی برایش وجود نداشت که چیزی جز این به نظر برسد. قهرمان فیلم کاراکتری است که رهبر یک جامعه خیالی است اما ما آن را در یک قاره حقیقی قرار دادیم. می خواستیم فیلم در یک دنیای واقعی اتفاق بیفتد. در نتیجه قطعا یک فیلم سیاسی است.

- وقتی روی فیلمی کار می کنید که جزو سری آثار یک استودیوی بزرگ است چه محدودیت هایی پیش می آید؟

کوگلر: بزرگترین تفاوتش اینجاست که در حقیقت محدودیت های کمتری دارید و این خودش یک نقیصه می گردد. همه ما با کارهای تقریبا کوچک آغاز نموده ایم. من همه فیلم های اول شما را که در این جلسه حضور دارید دیده ام و تقریبا همه شان آثار جمع و جوری بوده اند. وقتی شما با یک بودجه محدود دست و پنجه نرم می کنید، محدودیت های زیادی دارید و این به شما یاری می نماید که سریع تر حرکت کنید. چیزی که متوجهش شده ام این است که کار روی فیلمی مثل بلک پنتر خیلی سخت تر است چون با تعداد بیشتری از آدم ها سر و کار دارید. گاهی اوقات بین 75 تا 100 نفر در یک اتاق هستند و باید با این شرایط در کارگردانی راحت باشید. خیلی اوقات متوجه شده ام که کارگردانی کردن این احساس را به شما می دهد که عریان شده اید. متوجه منظورم هستید؟درنتیجه کارگردانی ده نفر شبیه این است که جلوی ده نفر عریان شوید اما جلوی 200 نفر عریان شدن شبیه یک بالماسکه است.

- ماریل قرار بود ستاره فیلم تو جولین مور باشد. چه اتفاقی افتاد که او تغییر کرد؟

هلر: همه چیز پیش از آن رخ داد که اصلا من سر و کارم به این فیلم بیفتد. می دانید فیلم ها مثل معجزه هستند وقتی درنهایت محقق می شوند و هر چیزی سر جای خودش قرار می گیرد. قبل از آن میلیون ها بار گسسته می شوند.

لی: چه جمله خوبی. می گردد دوباره آن را بگویی؟

هلر: این فیلم به خصوص قرار بود کاملا جور دیگری به نظر برسد که من اصلا جزیی از آن نبودم. ملیسا مک کارتی و من وقتی برای این پروژه با هم روی عرشه رفتیم یک پیمان بستیم: هیچ وقت درباره چیزی که پیش از آمدن ما به این پروژه اتفاق افتاده حرف نزنیم. برای اینکه مشخصا دلیلی وجود داشته که این پروژه به ثمر نرسیده است. می خواستیم با احساسات خوب پیش برویم. ما عاشق این کاراکتر بودیم: کاراکتری بود که احساس می کردیم صدایش را غالبا در فیلم های دیگر نشنیده ایم.

- آیا هرگز می تونی منو ببخشی اقتباسی از خاطرات یک آدم حقیقی است. چقدر احساس می کردید که می توانید بعد داستانی به آن ببخشید؟

هلر: من در حال آماده سازی سومین فیلم ام بودم که درباره آدم های واقعی است. (پروژه بدون نام بیوگرافیکی درباره آقای راجر که تام هنکس نقش اش را بازی می نماید). و این همواره کار دشواری است چون شما می خواهید به ماهیت و جوهر آدم ها کاملا وفادار باشید اما در عین حال باید در روایت هم کارتان را درست انجام دهید. هنرش در حفظ تعادل بین این دو کفه است. لی ایزراییل (که نقش اش را ملیسا مک کارتی بازی می نماید) واقعا آدم آزاردهنده و سختی بوده است و ما می خواستیم همین را به صورت مستقیم نشان بدهیم و دلمان نمی خواست او را نرم کنیم. و حس مان این بود که اگر کوشش کنیم از او چهره ای دوست داشتنی تصویر کنیم خودش بیشتر از همه مورد توهین قرار خواهد گرفت.

- بردلی تو وقتی در فیلم ستاره ای متولد شده است جلوی دوربین رفتی که کلینت ایستوود از پروژه کنار رفت. هیچ وقت در این رابطه با هم صحبت کردید؟

کوپر: در حقیقت من فیلم را به سمت او پرتاب کردم. قبل از اینکه فیلم تک تیرانداز آمریکایی را با هم کار کنیم او با من در رابطه با انجام این فیلم صحبت نموده بود اما من فکر می کردم که بیش از اندازه جوان هستم. بعد پروژه به او پیشنهاد شد اما رد کرد. و بعد از همه این ماجراها من یک رویا دیدم، می دانم که دیوانه وار به نظر می رسد، و در رویایم آغاز فیلم کاملا تصویر شده بود. روز بعدش به دفتر برادران وارنر رفتم و گفتم: من می خواهم یک نسخه از ستاره ای متولد شده است با بودجه کم بسازم. و آنها قبول کردند. و بعد دیگر همه چیز در این باره بود که بیشتر و بیشتر در ایده دقیق شدم و فرو رفتم و آن را تا جایی که می توانستم شخصی کردم.

- هیچ کدام از شما فیلمی ساخته که شخصی نبوده باشد؟

کوارون: من فیلم هایی ساخته ام که دوست نداشته ام اما…

لی: همه شان برای من شخصی بوده اند.

کوارون: شاید آرزوهای بزرگ. چون برای دلایل اشتباهی فیلم را ساختم.

هلر: آن دلایل اشتباه چه بود؟

کوارون: در یک کلمه بخواهم بگویم: هالیوود. حقیقتش را بخواهم بگویم جیبم خالی شده بود. و بعد یک تهیه نماینده جذاب داشتیم و رابرت دنیرو و با خودم گفتم: خب چرا که نه؟. اما درک و دریافتی از متریال داستان نداشتم. مطمئنم با فیلمنامه ای مشابه یک کارگردان دیگر می توانست چیز خوبی از آن دربیاورد.

- آیا خودتان را فیلمنامه نویس-کارگردان می دانید؟

لی: من هر دو کار را انجام می دهم. اما اگر داستانی را بخواهم تعریف کنم اینکه خودم آن را ننوشته باشم مانعم نخواهد شد.

کوارون (خطاب به لانتیموس): فیلم سوگلی اولین فیلمی است که خودت ننوشتی؟

یورگوس لانتیموس: بله اما من برای سال های زیادی از نزدیک درگیر نوشتن اش بودم. درنتیجه احساس می کنم یک جورهایی زمان بیشتری روی فیلمنامه این یکی گذاشتم تا فیلم هایی که خودم در نوشتن فیلمنامه شان مشارکت داشتم. درنهایت اگر فیلمنامه خوبی داشته باشم حتی اگر توسط کس دیگری نوشته شده باشد شما می توانید به روش های مختلفی آن را به تصویر بکشید جوری که مال خودتان گردد.

هلر: حرف کاملا درستی است. اگر حداقل بخشی از قصه از زیر دستم نگذشته باشد نمی دانم چطور باید به پروسه ادامه بدهم حتی اگر فیلمنامه به شکل فوق العاده ای نوشته و آماده باشد. به نوعی مثل این است که باید بخشی از خودتان را در روح کاراکترها قرار دهید.

- بردلی تو چرا زودتر کارگردانی را آغاز نکردی؟

کوپر: فقط چون خیلی می ترسیدم. آماده نبودم. فکر می کنم این یکی از چیزهایی است که به نفعم تمام شد. اینکه این همه مدت صبر کردم. یک جوری شما متوجه می شوید که چه وقت برای کاری آماده هستید.

- آیا داشتن پیش زمینه در خصوص بازیگری و سایر چیزها به کارگردانی یاری می نماید؟

هلر: رایان (کوگلر) و من در لابراتوارهای ساندنس با هم ملاقات کردیم. هر دویمان کارگاه های آموزشی را آنجا می گذراندیم. پیش از آن احساس می کردم من تنها کسی هستم که به مدرسه سینما نرفته ام. و چیزهای زیادی هست که نمی دانم. من درباره لنزها چیزی نمی دانستم. که مهم ترین چیزی بود که باعث می شد دلم بخواهد خودم را خفه کنم. و بعد آغاز کردم به درک این ماجرا که چه نفع زیادی برایم دارد که زبانی را که بازیگران به آن حرف می زنند متوجه می شوم. و اگرچه چیزهای زیادی وجود دارند که من باید یاد می گرفتم، و طبعا هنوز هم در حال یادگیری هستم، حس کردم: اوه من یک شانس بزرگ دارم: از بازیگران نمی ترسم. کارگردانان زیادی هستند که از بازیگران وحشت دارند. البته این یک راز است و شاید من نباید رازهایمان را برملا کنم.

لی: این نکته مهمی است چون وقتی از مدرسه فیلمسازی نیویورک فارغ التحصیل شدیم می دانستیم که چطور باید کارهای فنی فیلم را انجام بدهیم. اما من تا سومین فیلم ام، کار درست را انجام بده در کار کردن با بازیگران اصلا راحت نبودم. در فیلم School Daze این لارنس فیشبرن بود که مرا کارگردانی می کرد و می گفت: اسپایک یک لحظه بیا اینجا. و خوشحالم که این کار را می کرد چون من هنوز زبان فیلمسازی نداشتم. از بازیگران می ترسیدم.

لانتیموس: من به اندازه کافی خوش شانس بودم. اگر چه هیچ وقت قصد نداشتم کارگردان تئاتر بشوم اما در یونان چند نمایش روی صحنه بردم که باعث شدند متوجه بشوم چطور باید با بازیگران کار کنم و به جایی برسم که می خواستم برسم. کارگردانی این نمایش ها برای من مثل مدرسه فیلمسازی مفید بود. من سعی می کنم با بازیگرانم زیاد حرف نزنم و اجازه بدهم که کار خودشان را انجام بدهند.

کوگلر: مهم ترین چیزی که مدارس فیلمسازی به من دادند این بود که با خیلی از همکارانم در آنجا آشنا شدم.